یکتا پناه پور
درباره ناموس پرستی و فیلم قیصر

من برخلاف افرادی که این روزها حمله کرده اند به بحث ناموس پرستی در سینما، معتقدم اتفاقأ اگر ناموس پرستی وجود داشت اتفاقاتی مانند فرزندکشی اخیر در جامعه پیش نمی آمد.
اگر آدم‌ ها حریم خانواده را بدانند، اگر یک فرد بیگانه بداند که یک خانواده و زن و فرزندش در حریم و خلوتی هستند که ورود به آن قوانینی لازم دارد این فجایع اتفاق نمی افتاد. در سنت کهن ایرانیان ناموس پرستی یک قانون نانوشته و یک عرف قوی برای اداره جامعه است.
اگر دختر یا پسری می گوید ناموس پرستی ول شده، قدیمی شده، سوال من این است به جای آن چه قانونی را تدارک دیده اید که سنگ روی سنگ بند شود؟ اگر ناموس پرستی برایتان مهم نیست پس تکلیف دختربچه ای که به سن بلوغ فکری نرسیده چه می شود؟ یک پدر چقدر باید طاقت بیاورد؟ سقف تحمل آدم ها چقدر است به نظر شما؟ پدری که با دستان تکه تکه شده و پینه بسته کشاورزی می کند که فرزند دلبندش را نان بدهد، آن هم در این وانفسای نان و آب جهان، وقتی حریم خانه را ناامن و بربادرفته می‌بيند آیا نعره های جور و ستمی که برای دانه دانه گندمهایی که درو کرده و آرد کرده و نان کرده بود از گلوی داس بیرون نمی زند؟!..... می گویند در غرب از کودکان حمایت می شود، ما خودمان فرهنگ هزاران ساله مان مرده که قانون از آنور بیاوریم؟! بدانید ناموس پرستی تعصب کور نیست. ناموس پرستی همان مسوولیت سنگین پدریست که مثل باغبان از درختان و گلهای باغش بر دوش دارد.
می خواهم بپرسم کدام یک از شماهایی که به سینمای کیمیایی و به ویژه فیلم قیصر که ۵۲ سال پیش ساخته شده انتقاد می کنید، اگر مانند قیصر در آن زمان به خواهر نوجوانتان تجاوز می‌شد، برادرتان را هم می کشتند، و قانون وقت هم پاسخگو و کافی نبود خداروشکر می‌کردید و به زندگی شاد و شرافتمندتان ادامه می دادید؟!.....
این متن را در جواب تمام انتقادهایی مینویسم که در این روزهای گذشته به صفحه شخصی من نوشته اند و در انتقاد به فیلم قیصر و به طور کلی سینمای استاد مسعود کیمیایی.